Hij legde behoedzaam zijn telefoon neer. Als in een waas, na het horen van wat zijn grootste vrees was geweest.
Tranen biggelden over zijn wangen, zijn schouders schokten. Eerst zachtjes en naarmate de boodschap doordrong, steeds heftiger.
Zijn stem maakte een onbekend geluid, waar hij even van schrok. Maar daarna barstte hij volop in tranen uit.
Hij wist dat de mededeling die hij bij zijn geliefden en in zijn omgeving gedaan had zou inslaan als een bom.
Hij wist zelfs dat hij afscheid zou moeten nemen van sommige vrienden, kennissen en familie die niet met zijn ‘anders zijn’ konden of wilden omgaan.

Het lijf wat hij had gekregen was niet het zijne.

Hij zou een langdurig traject ingaan om te worden wie hij werkelijk was… of eigenlijk, wie zij werkelijk was.

Het zou een moeilijk traject zijn en hij wist van te voren dat er mensen in zijn omgeving zouden zijn die er niet mee zouden kunnen omgaan. Vrienden die geen vrienden bleken te zijn. Kennissen die hem…haar… dan niet meer zouden willen kennen.

En dat was allemaal goed.

Maar vandaag moest hij afscheid nemen van drie van zijn vijf kinderen en dat voelde toch wel heel anders.
Ze wilden hem niet meer zien. Nooit meer.
Hij wist dat dit kon gebeuren, maar het deed pijn. Heel veel pijn.
Het voelde als ondraaglijke pijn bij het amputeren van ledematen zonder verdoving.
Het voelde als sterven bij het vierendelen.
Hoe hij er ooit weer bovenop zou moeten komen, daar had hij geen idee van.
Hij zou ze vreselijk missen, alle drie.
…ik hoop dat ik ze ooit weer zie.
 
 
26-2-2016