Schilderijtje

 

In het schimmige hotelletje, met beige behang uit de jaren tachtig, staat een bureautje met in de lade een bijbel en twee stoelen. Verder staat er niets. De kast is een inbouwkast, dus die reken ik niet mee.
De badkamer is modieus ingericht (voor de jaren tachtig) en, ondanks de krappe ruimte, van alle gemakken voorzien. Wastafel, douche en toilet. De laatste twee gescheiden door een flexibele douchewand.
Boven het bed hangen twee schilderijen. Dicht genoeg bij elkaar om samen een schilderij te vormen en ver genoeg van elkaar om ieder een apart schilderij te kunnen zijn. Ze hangen scheef.
En naast de deur naar de badkamer hangt nog een schilderij. Dat bekende schilderij, van dat jongetje waar een traan uit zijn ooghoek sijpelt.
Vroeger vond ik het wel een aardig portret, nu haat ik het.
En dat zou niet gebeurd zijn als ik niet in dat hotelletje die kamer had geboekt.
Want het hing niet voor niets precies naast de badkamer, op dezelfde hoogte als de spiegel.
Als ik de badkamer inliep dan huilde het koppie me toe: “Ik zou ook in bad willen, want ik stink.”
En volgens mij moet het kind ook werkelijk gestonken hebben toen het met penseel voor de eeuwigheid werd vastgelegd. Het had verschillende donkere plekken in het gezicht en zijn kleren waren vies.
Het hing daar om medelijden te krijgen met het jochie.
Maar het hing er ook als ik de badkamer weer uitkwam, terwijl ik mijn buikspieren weer liet ontspannen nadat ik mijn buik had ingehouden voor de spiegel

Dat deed ik altijd om voor mezelf nog de indruk te wekken dat dat bolletje onder mijn navel daar niet werkelijk zat.
Dan zag ik ook die traan van dat jochie.
Mijn buikje, mijn traan.
Het hing er ook als ik, al bloedend na het scheren en een handdoek tegen mijn wang houdend, het ajuin-stickje zocht in de, in de haast weggemoffelde stapel kleding.
Het hing er altijd, dat klote schilderij.
Mijn bebloed gezicht, mijn traan.
Ik haat het schilderij; ik haat het hotelletje. Ik heb besloten er nooit meer te komen.

  3-7-2015