Ik was klaar met werken en wilde graag naar huis. Nou ja, graag. Ik had gewoon haast om thuis te komen.
Ik had geen eigen vervoer, dus moest het doen met wat de NS me te bieden had: vertraagde treinen en ondercapaciteit.
Maar goed, omdat de baas de reiskosten vergoedde koste het me niets. Ik moest dus maar niet zeuren over een paar kleine ongemakken.
Het verhaal van het gegeven paard...
Ik moest bij het loket zijn en ik kon aansluiten bij maar liefst twee rijen.
Ze waren allebei lang, dus ik besloot aan te sluiten bij die rij waarbij ik de meeste vooruitgang voorspelde. Koffiedik kijken.
Ik zag passagiers overspringen van de ene rij in de andere in de hoop dat zij de juiste keuze hadden gemaakt door de rij te kiezen die het snelste ging.
Uit ervaring wist ik dat dat niet werkt; dat je dan juist in de rij terecht komt die opeens stagneert.
Omdat iemand zijn portemonee niet kan vinden, omdat iemand heel veel informatie wil hebben, of omdat blijkt dat iemand zijn abonnment wil verlengen.
Ik bleef dus altijd staan in de gekozen rij en vandaag had ik geluk. Mijn rij schoof waanzinnig snel op en ik voorzag dat ik weldra aan de beurt zou zijn.
"Goedemiddag, waarmee kan ik u helpen?"
De vriendelijke vrouwenstem klonk uit de kleine luidspreker die in het glas van het loket was gemonteerd.
Mijn voor-buurman boog zich naar voren om zijn bestelling te plaatsen in een niet zichtbare microfoon.
"Eenm....Eenm...Eenm..."
Fijn. Een stotteraar.
Ik keek omzichtig naar de rij achter mij en zag dat andere passagiers ongeduldig op hun horloge keken. Enkelen zuchtten om hun ongenoegen uit te drukken.
"Eenm...Eenma....Eenmaa..."
De stotteraar haalde diep adem en terwijl hij met zijn vuist op de balie sloeg kwam er feilloos uit "Eenmaal...."
Maar daar stopte 't weer.
De juffrouw met de vriendelijke stem was inmiddels op het puntje van haar stoel gaan zitten en keek de onfortuinlijke stotteraar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Ja...?"
"Eenmaa...Eenmaa...Eenmaal: M....M...."
Ik voelde hoe de rij achter mij  onrustig werd en zag uit mijn ooghoeken hoe mede rij-staanders toch de overstap maakten naar de rij naast ons, die opeens veel sneller leek te gaan.
"Eenm...Eenma...Eenmaal: M....M...Ma...Ma...."
De arme ziel kwam er niet uit en ik zag hoe kleine zweetdruppeltjes van onder zijn haren zo zijn kraag in rolden.
De houding van de juffrouw achter de luidspreker veranderde.
Zij had inmiddels pen en papier gepakt en hield het omhoog achter het glas. Alsof ze het aanbood aan de man die niet uit zijn woorden kon komen.
De stotteraar keek naar haar en schudde resoluut zijn hoofd.
"Eenm...Eenma...Eenmaal: M....M...Ma...Ma....Maa...Maa..."
De juffrouw van de kaartjes kon niet langer aanzien hoe de stotterende man het zichbaar moeilijk had, maar ook niet dat de rij voor haar loket nog maar bestond uit twee personen. De stotteraar en ik.
De rest van de aanstaande passagiers had inmiddels de overstap gemaakt naar de rij naast ons, in de hoop dat ze daar niet ook een stotteraar zouden tegenkomen.
Volhoudend als hij was deed de man nog een poging.
"Eenm...Eenma...Eenmaal: M....M...Ma...Ma....Maa...Maa..."
"Maastricht."
De loketmevrouw kon het niet langer volhouden om niets te zeggen en nu vulde ze de rest van de reisbestemming in.
De stotterende ziel keek naar haar, schudde zijn hoofd en zei "M....M...Ma...Ma....Maa...Maa..."
"Maarssen."
Een tweede poging.
Ik zag hoe de man die kortgeleden nog achter mij stond in de rij naast mij zijn bestelling deed.
Zonder stotteren.
Maar hij bleek een van die personen met een lastige vraag, waardoor de reizigers achter hem weer

zuchtten en ongeduldig op hun horloge staarden.
"Jenny, hoe kun je de bestelling van deze meneer aanpassen in het systeem?"
De loket medewerkster van de rij naast de stotteraar en mij had een vraag aan onze geduldige Jenny.
Jenny strekte haar nek en net op het moment dat ze uitlegde hoe "Truus" (ik noem de juffrouw van de rij naast ons maar even Truus) de bestelling kon aanpassen, klonk er uit de man voor mij: "Maarn"
Je kent dat wel uit die films met Clint Eastwood, dat hij de saloon binnen stapt en dat het dan opeens muisstil wordt.
​Zó stil werd het in de rij naast me en achter het glas van het loket. Niemand had verwacht dat de man zijn bestemming zou zeggen.
Jenny al helemaal niet.
"Ja, nu heb ik u natuurlijk niet verstaan. Waar wilt u naartoe?"
"M....M...Ma...Ma....Maa...Maa..."
Ik pakte mijn telefoon om aan het thuisfront aan te geven dat het wel eens heel laat zou kunnen worden, maar om de man niet in verlegenheid te brengen besloot ik om niet te bellen. Bang dat ik zou haperen.
Een tekstberichtje zou wel voldoende zijn.

​9-6-2016