Twee en een half jaar heeft het geduurd voordat ik met psychologe, psychiater en seksuologe had uitgezocht dat mijn 40 jarig jubileum in het ongelukkig zijn met mijn mannenlijf, een gevecht was geweest wat ik alleen maar kon winnen door te erkennen dat ik tot een van die vele mensen behoor die het vervelend...stront vervelend vindt als ik word aangesproken met mijn zichtbare gender uitstraling. "Meneer, weet u hoe laat het is?" Ja, het is tijd voor verandering, tijd voor 't  VU in Amsterdam.

Tijd voor tieten en een nieuwe aanspreektitel.
En allang voordat de mannen en vrouwen op de wachtlijst voor mij -een kwellende periode van bijna een jaar...nóg een jaar- hun traject mochten volgen had ik in mijn kledingstijl al een transitie doorgemaakt. Met pruik en make-up ging ik op in de grijze massa. Niets te overdadig, geen Drag Queen-achtig gedoe, maar een gewone, onopvallende vrouw die eindelijk richting het geluk kon waar ze zo naar verlangde.
Elke dag in de vroege ochtend hetzelfde ritueel. Scheren om de baardgroei later met theaterschmink volledig te laten verdwijnen (nou ja, scheren, het was eerder raspen tot de opperhuid verdwenen was), tutten en aankleden. Ik kan niemand vertellen wat dat met me deed. Dat geluk...zaligheid alom.
Maar 's middags, om half drie ging de douche aan, werd de pruik in de kast gedaan en daarmee ikzelf ook.
Een kwelling.
Mijn drie jongste kinderen, die op vijf minuten fietsen van me vandaan wonen, had ik beloofd om voorlopig nog gewoon hun papa te zijn in een papalijf.
Papa in een vrouwenlijf zouden ze, voorlopig althans, niet zien en ook haar spullen niet.

Alles terug in de kast.

Ik terug in de kast...ongelukkig.
Dat 'voorlopig' werd definitief, om redenen die ik hier niet zal neerpennen; het traject werd gestopt, zeven zakken kleding werden weggedaan, twee zakken met schoenen (ik bleek een schoenen'tik' te hebben...).
Zij verdween weer uit mijn leven. Nee, fysiek verdween zij weer uit mijn leven en uit het leven van al mijn familie en vrienden die haar geaccepteerd en omsloten hadden. Ook uit het leven van hen die dat niet hadden gedaan en mij daarmee verloren hadden voor de rest van  ons leven.
Maar, ook het openbare damestoilet werd weer verruild met het herentoilet, want ik mocht niet meer naar het toilet waar ik, vond en vind ik, feitelijk naar toe zou moeten kunnen gaan.

Nee, ik moet opeens naar het toilet waar toiletbrillen tekenen van opgedroogde druppels lieten zien, met remsporen in de  toiletpotten van verschillende deelnemers en met de pisbakken voor hen die zich niet schaamden om openlijk hun slingertje in de hand te nemen.
Ik kon dat vroeger al moeilijk, nu lukt het helemaal niet meer.
Ik zou misschien gebaat zijn bij genderneutrale toiletten - in denk overigens van niet-, maar of ik er gebaat bij zou zijn genderneutraal aangesproken te worden, ik betwijfel het.
Ik zie het al voor me: "meneer/mevrouw, kunt u kijken op uw vrouwen- dan wel  herenhorloge hoe laat het is en mij dat dan zeggen met zowel hoge als lage stem?"
Of: "Dames en heren, hermafrodieten, pre- en pro-op transgenders..."
Nee, "dames en heren" is prima, want innerlijk voel ik mij wel aangesproken tot de eerste categorie en mijn uitstraling verraadt de tweede.
Met "beste mensen" word ik ook openbaar weer terug de kast ingejaagd, dus laat dát maar zitten.
​Bovendien, ik wéét wel dat ik een goed mens ben...een bést mens.

2-8-2017