Zaterdagochtend, kwart over acht.
De vrouw lijnde haar hond aan en liet haar eerst zitten voordat ze de deur opende.
Maar eerst nog keek ze door het kleine raampje, wat een beetje zielig geplaatst was naast de hardhouten deur met koperkleurig beslag. Motregen.
Het vaal groene vest werd verruild voor een jas met opstaande kraag; gekregen uit de erfenis van haar tante.
Ze stapte naar buiten en de hond volgde met enige weerzin. Ze had sowieso nooit zin om haar gladde haren ook maar op enige manier nat te laten worden. Wassen was al helemaal geen optie.
De vrouw liep elke zaterdag hetzelfde rondje: de straat uit, over het grasveld en over de nog slapende meubelboulevard, waar de eerste drukte pas over een uur of wat verwacht werd.
Elke zaterdag keek ze in de etalages naar meubels die ze ooit nog wel eens zou kopen. Het hondje volgde gedwee.
Elke zaterdag, maar ook elke dinsdag en donderdag. Week in week uit, jaar in jaar uit.
Achter haar rug om spraken de mensen over haar; over het honden-vrouwtje.
Ze wist het (een vriendin had het haar ooit verteld) maar het deerde haar niet. Integendeel, ze vond het een soort eretitel. Niemand anders werd zo genoemd in de buurt. Het honden-vrouwtje.
En toen, op de eerste zonnige dag van het jaar, regende het tranen. Het levenloze hondenlijfje lag onder aan de trap.
Aan de houding kon ze zien dat haar grote troetel nog geprobeerd had om de trap op te lopen. Het was haar niet gelukt...treden naar de dood.
Het duurde weken voordat de vrouw een beetje over het verdriet heen was.
Elke keer als ze de voordeur uitliep zag ze de hondenriem aan het haakje bij de kapstok, dan brak ze weer.
Maar langzaamaan zakte het verdriet, niet de liefde.
En langzaamaan werd ze krachtiger en op een zaterdag, toen ze opstond met de energie van een twintigjarige,
besloot ze hetzelfde rondje te lopen: de straat uit, over het grasveld en over de net ontwaakte meubelboulevard. Het was een uurtje later dan voorheen.
Het deed haar goed. Niet alleen de herinneringen aan "Frouke", maar het volgen van het door de jaren heen ingesleten patroon. De straat uit, over het grasveld en over de meubelboulevard. Alleen nu met half volle parkeerplaatsen.
En al gauw viel het de mensen in de buurt op dat het honden-vrouwtje hetzelfde patroon aanhield als voorheen toen ze nog een hond had. Men noemde haar, achter haar rug om, het sneue-vrouwtje.
Van haar vriendin hoorde ze dat haar eretitel was veranderd.
Ze moest er hartelijk om lachen, want wie kon er nou gelukkiger zijn dan zij.
Elke wandeling genieten van de mooie herinneringen aan haar chihuahua. Herinneringen van jaren.
En elke wandeling kijken in de etalages van meubels die ze zelfs in de uitverkoop niet kon betalen.
26-9-2017