Het afscheid nadert. Ze zijn verdrietig, allebei m'n goede vrienden, om de naderende dag dat ze haar moeten afstaan; hun lieve trouwe viervoeter, een "dijk" van een hond. Ik hou ook van haar, op mijn eigen, andere manier. Ze is zelfs ook een beetje van mij. Niet echt natuurlijk, maar zo voelt het wel.
Ik hou ook een beetje van hun. Echt wel natuurlijk en zo voelt 't ook.
Stom, dat je op dit soort cruciale momenten niet weet wat je moet zeggen, behalve dan dat je je hulp aanbiedt wanneer die ook maar nodig is. Woorden blijven hangen tussen de stembanden en het toetsenbord waarmee ze uitgesproken zijn.
Ik zal aan ze denken, op die komende vervelende dag, misschien zelfs een kaarsje opsteken. En stilletjes huil ik ook mijn tranen. Niet zichtbaar als kleine zoute waterbolletjes die zich vanuit mijn ooghoeken door de zwaartekracht laten verleiden tot een waterval vanaf mijn wangen, maar door woorden op papier die, voor de goede lezer, meer zeggen dan welke uitbarsting van medelevend verdriet dan ook.
Ik zal haar niet meer zien, Xsara, maar zal haar een plekje geven in mijn hart. Precies naast mijn twee goede vrienden die ik meer koester dan ze weten.

​

22-9-2017