Onmogelijke zelfmoord

 

Laveloos zat de man achter zijn laptop.
Het plan om zijn gedachten op papier te zetten was feitelijk al mislukt na de eerste woorden.
Hij had veel gedachten die hij wilde delen met zijn geliefde, zijn kinderen en met de weinige vrienden die hij had. Twee, om precies te zijn.
De hele dag had hij er over nagedacht en eindelijk wist hij precies de woorden die hij wilde gebruiken.
‘Lieve allemaal, het leven is niet goed geweest voor me … … ik wens jullie het beste’.
Meer zou er niet op papier komen, ze zouden hem toch niet begrijpen; hoeveel woorden hij de automatische woordenteller in Word ook zou laten tellen.
Feitelijk waren er ook geen woorden voor, voor wat hij zou gaan doen na het schrijven van deze vijftien woorden en zes puntjes.
Geen woorden voor het zelfgekozen moment van afscheid nemen, geen woorden voor  hen die achter zouden blijven.
Maar er stond nog geen woord op het virtuele papier op het beeldscherm wat voor zijn glazige ogen een scherp licht afgaf.
Het zou er dan ook niet van komen deze avond, van zijn plannetje om de trekker over te halen.
Niet als hij deze woorden niet had geschreven.
En om dat te doen was hij veel te dronken.

Hij had het pistool niet eens klaargelegd.
Sterker nog: hij had niet eens een pistool.
Zijn rechterhand pakte voor de zoveelste keer het glas whisky terwijl zijn linkerhand het beeldscherm dichtklapte.
De zelfgekozen dood had verloren van het glas, zoals elke avond.
 
13-11-2015