Ze kwamen aanrijden bij het vakantiehuisje dat bijna verborgen aan het meer lag.
De auto werd geparkeerd en ze stapten uit, waarna ze beiden hun rug rechtten.
Het was een lange reis geweest, maar ondanks dat werd er besloten om eerst de spullen op te ruimen,  zodat ze daarna aan het bier zouden kunnen.

Het meer bij het huisje lag er prachtig bij.

Aan het einde van de steiger lag de roeiboot die ze bij het reserveren van het huisje besteld hadden.
De meegebrachte hengels werden in de roeiboot gelegd, zodat ze er de volgende dag niet naar zouden hoeven zoeken.
Kamers openden hun deuren als hongerige monden die schreeuwden om voedsel in de vorm van vermoeide mannen met bagage voor wel drie weken.
Kamers die groot genoeg waren voor grote gezinnen met een Labrador.

Maar ze hadden mannen weekend, dus de gezinnen waren thuis gebleven; net als de hond.
Nee dit was een weekend voor hun alleen.

Een weekend zonder zeurende kinderen en veeleisende vrouwen,  waarvoor elk afgehandeld klusje nooit voldoende voltooid was en zonder kwijlende hond die je nette pak onder smeerde bij thuiskomst van je werk.
De tassen met kleding werden in de kamers gesmeten. Kledingkasten leken overbodig.
Mannenweekend.
Ze hadden het er al jaren over gehad en nu was het dan eindelijk zover.
Na maanden van voorbereiding op het werk en thuis: Mannenweekend.
Allebei hadden ze werk dat veel van hen vroeg. Ze moesten beiden ook in het weekend altijd bereikbaar zijn, dus het had heel wat voeten in de aarde gehad om vervangers te vinden zodat ze ook echt helemaal vrij konden zijn, zonder dat mail, telefoon of app roet in het eten konden gooien.
Mannenweekend dus.
Het avond eten bestond uit gegrilde T-bone steaks van de barbecue die net even te kort waren gebakken. Salade of groente ontbrak.
Maar dat mocht de pret niet drukken. Het bier maakte veel goed.
 “Zullen we even tv kijken?”
“Televisie kijken, dát is een tijd geleden. Meestal zit ik thuis achter mijn computer mail weg te werken die ik op het werk niet gelezen kreeg. Ik heb nooit tijd voor tv.”
“Herkenbaar, maar nu zijn we vrij. We hoeven niets, behalve dan genieten van …mannenweekend.”
Twaalf blikken bier werden naar binnen gebracht en onder de salontafel gezet, zodat ze er makkelijk bij konden.
Thuis mocht dat nooit. Dan mocht er maar een flesje per keer uit de koelkast gehaald worden en moest het lege flesje meteen achter, in het kleine halletje achter het huis, in de krat gedaan worden.

Het glas en het flesje moesten altijd op een viltje staan en een zak chips op tafel was al helemaal uit den boze. Daar hadden ze immers schaaltjes voor.
Maar nu werden de lege blikken gewoon naast de tafelpoot gezet.

Morgen zouden ze die wel opruimen. Morgen.
Ze maakten het zichzelf makkelijk. De kussens van de bank werden voor deze gelegenheid speciaal naar de salontafel verhuisd, om een zachte steun te zijn voor hun voeten.

Thuis hoefden ze dit al helemaal niet te  proberen. Onderuitgezakt genoten ze van het moment.
Het journaal brulde haar viezigheid de kamer in waar de woorden nog maar half gehoord werden.
Het harde werken en het gulzig weggewerkte bier eisten hun tol.
Hun ogen vielen dicht en af en toe moest er onder luid gesmak een andere positie op de bank gekozen worden.
Fijn, mannenweekend.
Uitgesteld tot morgen.
 
 
11-3-2016