Hij hield van het geluid wat de deur maakte als het achter hem in het slot viel.
Dan bleef hij even in de hal staan, de geluiden van het huis tot zich nemend. Genietend van de rust die dit huis hem gaf.
Ook al woonde hij niet meer hier, dit was nog steeds de plek die hij lief had.
Waar hij maar met moeite afscheid van had kunnen nemen toen een paar jaar geleden hun wegen scheidden. Niet alleen weg van het huis, maar ook weg van haar, weg van de kinderen.
Maar vooral ook weg van de plek waar hij zo gelukkig was geweest.
Dit was de plek waar hij zich honderd procent senang voelde.
Tot de realiteit van het huis hem inhaalde.
Gejoel van kinderen. Van veel meer kinderen dan die er kamers betrokken in dit huis.
Help! Plunderaars van snoeptrommel en limonadevoorraad. 
Grootverbruikers van pleisters en anti-bulten crème. 

Molesteerders van stiftpunten en Lego-huisjes....spelende vriendjes!!!
De moeder van zijn kinderen vroeg, nou ja, gebood hem om zelf te zorgen voor zijn koffie.
Hij wist waar alles stond -er was immers sinds zijn vertrek niets veranderd- en zij had het veel te druk met het spelende grut.
Niet veel later braakte de koffiepadmachine een schuimend laagje op zijn koffie.
Aan alle kanten was er beweging.
Hier was er een gevallen, daar waren er twee aan het ruzie maken en weer een ander had zijn inmiddels smaakloos gekauwde kauwgum achter de oren van de hond geplakt.
Hij zuchtte en sloot zich af voor alle decibellen die spelende kinderen kennelijk moeten voortbrengen en keek wat rond.
Aan alle kanten vlogen gezichtjes voorbij die hem helemaal niets zeiden.
Geen van de bezoekende kinderen kwam hem ook maar enigszins bekend voor.
Zijn ogen zochten zijn eigen kinderen en toen hij die eenmaal gevonden had bleken hun ogen hém niet te zoeken.
Zij hadden even geen tijd voor hem.
Daar stond hij dan, als een vreemde in wat ooit zijn huis was.

Bij de mensen die hij zo lief had en die ooit zijn gezin waren.
Zijn gedachten gingen uit naar zijn andere twee kinderen, volwassen al, en nam zich voor hen diezelfde avond maar weer eens te bellen.

Meestal werd er niet opgenomen maar volgde er later een tekstberichtje met de mededeling dat ze even geen tijd hadden. Toch zou hij het gaan proberen.
De met schuim bedekte koffie smaakte hem niet en hij kiepte de inhoud in de gootsteen.
"Hai pap", klonk het ineens.
Een vlugge knuffel volgde. Hij genoot er van.
Maar voordat hij met haar kon praten was ze al weer weg. Gevlucht om niet 'afgetikt' te worden.
In het besef dat hij teveel was zocht hij even oogcontact met de moeder.
Toen ze elkaar even aankeken zwaaide hij kort naar haar.
Zij haalde haar schouders op en bewoog haar lippen. Hij las dat haar mond zei "Sorry, geen tijd".
Het gebruikte kopje zette hij, zoals hij dat vroeger ook altijd deed, omgekeerd in de vaatwasser.
Onopgemerkt verdween hij via de achterdeur.
Hij liet de hoorbare stilte van het drukke autoverkeer in het centrum van de grijze stad Tilburg goed tot zich doordringen, haalde diep adem en wandelde, met zijn handen op zijn rug, in langzame tred naar huis. 
Nee, niet naar het huis waar hij net vandaan kwam, dat was nu hún huis.
Maar zíjn huis, waar de koffie werd gezet met verse bonen, zijn honden hem met zacht geblaf begroetten en waar hij in alle rust zijn kinderen kon missen.

18-2-2017