Reddende...

Starend stond hij aan de rand van de brug.
Zijn gevoel zei dat hij moest springen en zijn lijf leek daar gehoor aan te gaan geven.
"Waarom zou je het doen?"
Zijn innerlijke stem klonk harder dan dat hij had gewild.
"Omdat het niet langer gaat. We komen er samen niet meer uit," antwoordde de nog niet springende man aan zichzelf, "Er is geen andere optie meer.
De dood is nog het enige dat uitkomst biedt."
Hij greep de rand van de brug met beide handen vast en legde er een been op met de bedoeling dat het andere snel zou volgen, waarna hij zichzelf op zou richten en met een ferme stap de diepte in zou stappen.
Nog een keer keek hij om zich heen, maar de stad was net ontwaakt en niemand scheen oog te hebben voor de eenling op de brug.
Hij zou eenzaam en alleen zijn dood tegemoet gaan.
"Ik zou het maar niet doen!!!"
Een diepe, dwingende, luid klinkende, overheersende stem klonk door de mistige rook van auto's en ander gemotoriseerd verkeer.
Nog nooit had hij zo'n stem gehoord. Een stem die zijn gevoelens overmeesterde en zijn lichaam dwong om niet te doen wat het eigenlijk van plan was om te doen.
Zwaarmoedig liet de man zich weer op het voetpad zakken.
Uit zijn broekzak haalde hij een versleten zakdoek waarmee hij zijn tranen droogde.
"U hebt gelijk," zei hij, "Mag ik u danken? Ik had het bijna gedaan."
Maar de diepe stem was weg en gaf geen antwoord meer.
Terwijl de man zijn weg in de vroege ochtendschemering naar huis zocht vloog Gabriël naar een volgende klus: een man op de rails.

16-2-2015