Nedellandels ondel elkaal

​

Om op tijd op mijn afspraak bij de huisarts te komen had ik mij flink moeten haasten.
Feitelijk had ik dat niet hoeven doen, want, zoals gewoonlijk, liep het spreekuur behoorlijk uit.
Ik had plaatsgenomen naast twee Chinese vrouwen; moeder en dochter dacht ik, gezien het grote leeftijdsverschil.
En op deze twee Chinese vrouwen na was er niemand die sprak.
Ik luisterde aandachtig naar de, voor mij, vreemde klanken en probeerde of ik er ook maar íets uit kon opmaken. Helaas.
"Belachelijk vind ik het," klonk er opeens vanuit de hoek rechts tegenover mij.
Een brompotterige man zat met zijn armen stijf over elkaar en met gezakte wenkbrauwen strak voor zich uit te kijken.
Niemand reageerde op zijn opmerking, althans, niemand van de Nederlandse mensen, want wat de Chinese vrouwen bespraken bleef onbekend.
"Belachelijk vind ik het," herhaalde hij, "Wonen ze in Nederland, komt er niet één zinnig Nederlands woord uit.
Ja, 'nummel vielenveeltig' en 'sambal bij' kunnen ze nog net zeggen, maar daar blijft het dan ook bij.

Ik vind dat als ze in Nederland wonen dat ze dan ook Nederlands moeten spreken en niet dat Chinese gebrabbel.
"Nasi of lijst elbij?' "
Hij moest er zelf hard om lachen, terwijl de rest van de patiënten zweeg en de Chinese vrouwen doorspraken in hun moedertaal.
Het zoemertje doorbrak de gebarste stilte en de twee Chinese dames stapten snel door de deur van de wachtkamer dat uitkwam op het halletje.
Een piepklein halletje wat de wachtkamer scheidde van de spreekkamer.
"Zo, nu kunnen we elkaar weer verstaan."
De brompot begon opnieuw.
"Al dat Chinese gebrabbel..geblabbel, gelukkig zijn we nu weer met Nederlanders onder elkaar. Nee: 'Gelukkig zijn we nu weel met Nedellandels ondel elkaal..hahaha.' " Hij moest erg om zichzelf lachen.
En net op het moment dat hij een zakdoek uit zijn broekzak haalde om zijn lach-tranen weg te vegen ging de deur van het halletje nog even open.
De jonge Chinese vrouw stak haar hoofd door de deur en keek naar de lacherige man.
Ze keek hem strak aan en zei: "Ik wil alleen maar even zeggen dat ik doctorandus in de Nederlandse letteren ben. Goedemorgen..."
De brompot kleurde terwijl de rest van de patiënten in de wachtkamer moeite deed om niet in lachen uit te barsten.
Alleen het zoemertje doorbrak af en toe de stilte nog.
Stilte waar ik enorm van genoot.

28-4-2015