De man zat achter zijn pc en typte een versje op de facebook-pagina van zijn vriend.
Een versje waarin hij hem op zijn manier feliciteerde met zijn verjaardag, maar waarin hij ook vertelde dat hij hem lief had.
Waarin hij hem vertelde dat hij het bijzonder vond dat ze zo'n hechte vriendschap hadden, hoewel ze elkaar maar een of twee keer per jaar zagen en nog minder spraken aan de telefoon.
Die vriend kende hij dit jaar 31 jaar en met hun 25 jarig jubileum én met hun 30 jarig jubileum hadden ze afgesproken dit groot te gaan vieren.
De feestjes moeten nog steeds gevierd worden.
Maar de vriendschap was er nooit minder om geworden. Er waren nooit verwijten.
Ze wisten immers van elkaar dat de agenda's het niet toelieten en dat de fysieke afstand er nou eenmaal was.
Er waren in zijn leven al heel wat vrienden afgevallen.
Sommigen had hij afgestoten door zijn doen en laten en anderen pasten gewoon niet meer bij hem.
Daar was dan vaak niet eens een tastbare reden voor, het was nou eenmaal zo.
Bij anderen verstomde het contact door misverstand en/of koppigheid, maar ook dat was nou eenmaal zo.
Anders dan bij zijn voorbije relaties keek hij daar nooit naar achterom. Hij zag dat als een feit en treurde daar nooit om. 
Het betekende wel dat zijn wereldje klein was geworden.
Want hoewel er in de loop van de tijd wel mensen waren afgevallen, liet hij maar moeizaam anderen toe.
Zelden op zijn facebook-pagina waar iedereen zich al gauw 'vriend' noemt, nog minder in zijn directe omgeving.
Die nieuwe vrienden zouden dan namelijk wel eens te dichtbij kunnen komen.

Die zouden hem kunnen bezeren of...van hem gaan houden.
Tóch had hij een handje vol goede vrienden.

Nou ja, een handje.... Een handje met een geamputeerde vinger dan.
Maar die vrienden koesterde hij dan ook, alle vier.
Het mooie aan zo'n goede vriend is, dat die je laat lachen aan de telefoon door je tranen heen, of die je tranen hoort door je lach.
Zo'n vriend kan een serieus grapje maken of grappig serieus zijn. Dat kan, omdat hij je kent als geen ander; voelt als een tweede huid.
En voor zo'n vriend zat hij nu een versje in elkaar te flansen om hem daarmee op facebook te feliciteren.

Te flanciteren, zeg maar, op facebook.....
Als hij naar de jaren trouwe vriendschap keek, zag hij dat hij zijn vriend feitelijk tekort deed.
Maar dit was nu even wat binnen zijn mogelijkheden lag,  twaalf regeltjes, drie kwatrijntjes.
En terwijl hij dit versje schreef besefte hij tegelijk dat hij de andere goede vrienden tekort deed.
Daar had hij nog nooit een versje voor geschreven, of een verhaaltje.
Hij had te weinig tegen hen gezegd dat hij van hen hield, dat hij hen dankbaar was dat ze bij hem waren gebleven.
En je kon de man op zijn woord geloven als hij zou zeggen dat daar reden voor was geweest.
Nieuwe vrienden had hij niet of nauwelijks welkom geheten. Hij schaamde zich.
Maar daar had hij wel een oplossing voor.
Die zou hij wel bedanken, tussen de regels door, in een verhaaltje over zijn vriend, die vandaag jarig is.
Een verhaaltje in derde persoon enkelvoud....lekker veilig.

 21-11-2016