Babs

Op het scherm verschenen een voor een verschillende foto’s.

Foto’s die hij zelf gemaakt had. Of zij.
Foto’s ook uit een tijd dat ze nog gelukkig waren. En bij elkaar.
Soms moest hij lachen, de man, om een grappige foto.
Maar meestal plengde er een traantje op het paas-tafelkleed waar hij met zijn ellenbogen op leunde; kleine afdrukken van zijn scherpe botten.
Ze waren al even niet meer bij elkaar, hij en zij. Het enige wat restte waren de foto’s.
En herinneringen.
Mooie herinneringen.
Maar nu gingen ze ieder een andere kant op.
Hij vocht er tegen, maar hun levensdoelen bleken te verschillend.
“Het is wat het is”, hoorde hij haar zo vaak zeggen.
En dat was zo.
Het was wat het was.
 

3-3-2015