Het Heertje

 

 

Het Heertje liep, leunend op zijn stok, door de mistige wolken die zich, laaghangend, hadden verzameld op dat ene punt boven het omsloten plein.
Dat punt waar precies híj liep. Een plein met ongelijk liggende kasseien, omringd door eeuwen oude gebouwen.
Als uit het niets verscheen er een vrouw uit de vochtige wolken.
“Goedenavond, Heertje, waar gaat u zo laat nog naar toe?”
Haar stem klonk alleraardigst.
“Ik ben op weg naar ’het land van tevredenheid’ ”, antwoordde het Heertje.
“O, maar dan moet u vooral niet hier zijn, zo laat op de avond. Hier vindt u meer het land van leugens en bedrog, ontkenning, van wantrouwen en achterklap.”
De vrouw stond inmiddels voor hem. Haar gezicht was versierd met rimpels van het leven.
Haar stem had haar jonger doen klinken dan zij in werkelijkheid was.
“Dan ben ik op de goede weg,” sprak het Heertje, “Nee, sterker nog, dan ben ik thuis.”
“Thuis?”
De vrouw, wiens ingevallen ogen duidelijk zichtbaar werden als zij zich even had verplaatst naar een stukje op het plein waar de vochtige mist even wat minder dik was, klonk verbaasd.
“Hoezo bent u juist dán thuis?”
“In mijn ‘land van tevredenheid’ zijn dat nu juist de ingrediënten waarmee men zich perfect gelukkig kan voelen.
Liegen en bedriegen, konkelen om zich van alle blaam te zuiveren als men achter het bedrog komt, is wel een van de belangrijkste aspecten in mijn 'land van tevredenheid’, om dan vervolgens snoeihard te ontkennen dat men ook maar iets van welke situatie dan ook wist.
Inmiddels wantrouwt men verder iedere medebewoner en vragensteller om dan vervolgens in kleine achteraf gangetjes de situatie heimelijk te bespreken met tegenstanders, in de hoop om die dan voor eigen gewin te kunnen inzetten.
In dát land, waar dat állemaal mogelijk is, voel ik me thuis.”
Het Heertje keek de vrouw aan die met een ietwat gekanteld hoofd diep nadenkend terug keek.
“Sorry, ik heb niets met politiek”, zei ze kort, terwijl zij zich omdraaide en in de mist verdween.
Het Heertje keek haar na, tikte met zijn vingers tegen zijn hoed terwijl zijn hoofd een licht knikje maakte en stapte het statige gebouw aan het Binnenhof
binnen.
Het zou een interessante dag worden.

25-2-2015