Lief dagboek,
Vandaag ben  ik begonnen met in je te schrijven. Dat klinkt heel akelig trouwens... in je te schrijven.

Alsof ik tijdens een operatie met een van mijn vuisten langs een buikwand schraap, of zoiets.
Maar goed, ik ga vanaf vandaag proberen om elke dag met je te delen wat ik heb meegemaakt of hoe ik me voel. Dat soort dingen.
Want ik vind het veiliger om dat op papier te doen (duhuh....in de pc) dan om dat met vrienden te delen.
Een dagboek oordeelt niet, stelt geen vragen en ik kan er geen woorden mee krijgen. Lekker rustig.
Bovendien ben jij altijd aanwezig en heb ik ook niet altijd de behoefte aan mensen om me heen.

Steeds minder trouwens en dat bevalt me goed.
Van de andere kant weet ik weer niet of het wel betrouwbaar is, zo'n online dagboek.
Wie zegt me niet dat er niet stiekem door anderen wordt meegelezen, dat ik niet straks mijn hele leven ergens op facebook zie terug komen?
Of dat het opeens als item wordt gebruikt door Pauw.
Nou, als je door iemand niet gebruikt wilt worden, dan is het wel door Pauw.
Maar, ik ben goed beveiligd volgens mij.

Spamfilters, adblockers, firewalls.... ow ja, natuurlijk ook nog de aan- en uit knop.
Maar goed, vandaag.
Ik ben vandaag met de trein op pad geweest. En weet je wat me opviel? Er zijn geen musjes meer op 't station. Wel duiven en kauwen, maar geen musjes.
Vroeger barstte het van de musjes, maar nu....nergens nog een mus te bekennen.
Ja, naast me, in de trein, zo'n huismus. Ken je wel: flubberbroek, wollen sokken, lange haren, een haarband en een kopje ontzurende kruidenthee.
Ik wilde wel wat aanspraak, dus ik vroeg aan haar of het smaakte. Want het lijkt me zo intens goor, ontzurende kruidenthee. Maar het schijnt dan wel weer heel gezond te zijn. ... ... en ontzurend.
Maar een grotere blunder kon ik niet maken vandaag, want hij zei dat 't heerlijk was. ... ...HIJ... in een flubberbroek en met een haarband.
Nou, dat gesprek is niet echt van de grond gekomen.
Maar er was veel te kijken in de trein. Er waren veel leuke mensen. En de conducteur was een geinige vent.
Hij deed de deur open en riep keihard "Goedemorgen"!
Dus iedereen dook meteen in portemonnees, jaszakken en tassen om hun al dan niet geldig vervoerbewijs te pakken.
Maar hij bleef in de deuropening staan en toen iedereen hem vragend aankeek wanneer hij zou komen controleren, keek hij indringend terug en zei: "Ik wens u een goede reis."
Toen draaide hij zich om en verdween hij in de dampende ruimte waar opeengepakte reizigers stonden die te laat waren gekomen om een zitplaats te bemachtigen.
Ik vond het een meesterlijke grap, maar die verdronken theemuts naast me in ieder geval niet.
Die had juist zoveel moeite gedaan om zijn abonnement (want dit soort theemutsen rijdt geen auto) uit zijn flubberbroekbroekzak te halen. Hij mompelde wat onverstaanbaars, maar het was mij al snel duidelijk dat zijn woorden in een stripboek zouden worden geschreven als !!!*()*&^%#@@#$%^&*((&!!!!!
En nu ben ik weer thuis en schrijf ik in jou. Maar of het echt beter is dan praten.... ik weet 't niet.
Ik denk dan ook dat ik onze relatie maar weer ga beëindigen.
Ik kan immers niet zo snel typen als dat ik kan praten, dus uiteindelijk staat hier maar een fractie van wat ik zou willen vertellen.
Het was kort, maar krachtig. Maar ik denk niet wij samen een lang leven zijn beschoren.
Ik ga je afsluiten en ik ga dadelijk op de grond zitten met aan elke zijde een hond.
Ga ik aan hun mijn verhaal wel vertellen.
En dat doe ik dan misschien wel met een kopje ontzurende kruidenthee erbij. Wie weet.

8-11-2016