Hoewel ik niet zo'n fan ben van zwembaden, had ik gisteren dan toch maar de stoute schoenen aangetrokken. Nou ja, eerder de flappende zwemvliezen.
Met goede zin vertrok ik, een uurtje na openingstijd, richting het zwembad ...  met ligweide.
Nu moet ik zeggen dat de ligweide wel wordt gesplitst door een deel waar je kunt liggen en een deel waar men uit zijn, dan wel haar, dak kan gaan met voet- of volleybal. Bijpassende netten zijn gespannen zodat voor een ieder duidelijk is dat dát geen ligplaatsen zijn.
Al trappend op mijn fiets gutste het anders luie zweet langs mijn rug, waar het  zich vervelend wringend een baan zocht naar de bilnaad.
Op zo'n driehonderd meter van het zwembad af zag ik al dat de parkeerplaats behoorlijk gevuld was.
Het zou wel eens druk kunnen zijn.
De fietsenstalling was onvindbaar. O, ik wist best waar die was hoor, maar deze bleek overbezet door fietsen en fietsen met hulpmotor; snor- en bromfietsen en fietsen met batterijen onder de bagagedrager.
Een lange rij wachtende badgasten stond tot ver buiten de toegangsdeur.

De een nog harder zuchtend dan de ander.
Het was warm. Héél warm.
Maar in het water zou het beter zijn.
Eenmaal binnen begon de zoektocht naar een ligplekje op de daarvoor bestemde weide.
IJdele hoop vervloog toen ik zag dat handdoeken, koelboxen en tassen gevuld met, inmiddels warm geworden frisdranken en snoepgoed, tot onder de eerder beschreven netten lagen.
Het was niet druk... het was gigantisch druk.
Uiteindelijk vond ik een halve vierkante meter voor mijn handdoek en kon ik naar het water voor een verfrissende duik.
Dat had ik gedacht!
Zo krap als dat de handdoeken op de ligweide tegen elkaar aan lagen, zo krap was het in het water.

Zwemmen was scheer onmogelijk, laat staan afkoelen.
Warme, bezwete lijven schuurden tegen elkaar aan. Het water kookte haast door de opwarming van de zon en van oververhitte lijven.
Die duik kon ik wel vergeten, laat staan een "frisse" duik.
Teleurgesteld besloot ik om dan maar te gaan bakken in de zon.
Dat werd het dus ook niet.
Voeten van wild vreemden rustten op mijn tas. Passanten die op weg waren naar hun eigen verblijf walsten over de punten van mijn handdoek.
Er bleef maar weinig ruimte over voor het lijf waarvoor de handdoek bedoeld was: het mijne.
Na anderhalf uur zat het er op. Ik had er genoeg van en besloot om naar huis te fietsen, waar de douche mij de koelte zou geven waar ik zo naar verlangd had.
Ook dat zou nog even duren.

De waterleverancier pleegde onderhoud aan het leiding netwerk en had daarvoor de toevoer afgesloten.
Maar de dag was nog niet om, gelukkig, dus kon ik gisterenavond om elf uur eindelijk de verfrissing zoeken waar ik de hele dag naar op zoek was geweest.
Koel water.
Bruin water, dat dan weer wel, maar het was tenminste koel.
Vandaag zou het weer zo warm worden, maar ik heb besloten om thuis te blijven.

Gordijnen dicht, de ventilator aam om de warme lucht in de kamer te laten circuleren voor schijn-koelte en mezelf vooral rustig houden.
Ik ga wel weer een keer zwemmen hoor.

In december of zo.

​26-8-2016